Ole Olsen jest kolejnym żużlowcem należącym o światowej czołówki wszech czasów, o którym nie sposób nie wspomnieć. Niemal 43 lata temu wywalczył swój pierwszy w karierze tytuł Indywidualnego Mistrza Świata. Sukces ten ponowił jeszcze dwukrotnie.
Ponadto wywalczył wiele medali Drużynowych Mistrzostw Świata oraz Mistrzostw Świata Par, reprezentując Danię. Dodatkowo na swoim koncie ma tytuł Indywidualnego Mistrza Świata na długim torze. W roku 1995 został dyrektorem generalnym elitarnego cyklu Speedway Grand Prix, a swoją funkcję piastował do 2009 roku.
Początki żużlowej kariery
Pierwsza styczność ze sportami motorowymi duńskiego mistrza miała miejsce na początku lat 60. Urodzony w 1946 roku w duńskim Haderslev, już jako nastolatek zainteresował się sportami motorowymi i w wieku 14 lat dostał propozycję dołączenia do Haderslev Motorsport. Do tamtego momentu był jedynie regularnym obserwatorem wyścigów żużlowych w klasach 500cc i 250cc oraz mini cooperów. Mimo trudnych początków i braku wsparcia ze strony bliskich, Olsen po pewnym czasie otrzymał od swoich rodziców stary motocykl marki Husqvarna o pojemności 175 cm3, dzięki której miał ciągłe obycie z motocyklem. Następnie rozpoczął jazdę na motocyklach z silnikami o pojemności 50cc, następnie 250cc, by w niedalekim czasie przesiąść się na motocykle z silnikami 500cc. W 1965 roku został Indywidualnym Mistrzem Danii, co było jego pierwszym dużym osiągnięciem w sporcie żużlowym. Rok później wyjechał do Wielkiej Brytanii na Turniej Narodów do Sheffield, który okazał się impulsem do dalszego rozwoju. Podczas swojego pobytu na Wyspach Brytyjskich wiele zawdzięczał szefowi Newcastle Diamonds, Mike’owi Parkerowi który zadbał o wiele spraw dookoła żużlowych, o których młodociany Duńczyk nie miał wówczas bladego pojęcia. Rok później, wspólnie z innymi, duńskimi zawodnikami młodego pokolenia dostał zaproszenie na szkolenie prowadzone przez wielokrotnego mistrza świata, Ivana Maugera, które odbywało się z Manchesterze. Jeszcze w tym samym sezonie zadebiutował w barwach klubu z Newcastle, w którym spędził trzy sezony i zbierał kolejne szlify pod okiem mistrza z Nowej Zelandii.
Kariera międzynarodowa
Debiutancki występ Olsena w finale Indywidualnych Mistrzostw Świata przypadł na rok 1970. Premierowy występ w elitarnych zawodach zakończył na 10. pozycji. Zarówno w roku 1970 i 1971 zimę spędził w Australii, gdzie uczył się jazdy na długich i szerokich torach. W 1971 roku gładko przeszedł przez eliminacje do finału Indywidualnych Mistrzostw Świata, które miały miejsce na Selskoo Speedway Stadium niedaleko duńskiego Hillerod. W tym samym roku na stadionie Ullevi, w szwedzkim Goeteborgu osiągnął swój największy w dotychczasowej karierze sukces i zgarnął złoty medal Indywidualnych Mistrzostw Świata. Styl w jakim zdobył tytuł zrobił piorunujące wrażenie. Olsen wręcz znokautował rywali i wywalczył komplet 15 punktów. Rok później na londyńskim Wembley zdobył brązowy medal Indywidualnych Mistrzostw Świata, a swój największy sukces skopiował na tym samym torze. W 1975 roku w obecności 85. tysięcy kibiców, po raz kolejny wywalczył komplet 15 punktów!
Podczas tych zawodów, w jednym z wyścigów stoczył pasjonujący bój z Brytyjczykiem Gordonem Kennettem, Australijczykiem Johnem Titmanem oraz swoim nauczycielem Ivanem Maugerem. Nowozelandczyk pod naciskiem ataków Kennetta oraz Olsena popełnił błąd, przez co upadł na tor. Wyścig rozgrzał do czerwoności licznie zgromadzoną tego wieczoru publiczność. Wykluczenie Maugera przekreśliło jego szansę na tytuł i otworzyło furtkę do zwycięstwa Duńczykowi. Trzy lata później zdobywając 13 “oczek” ponownie stanął na najwyższym stopniu podium światowego czempionatu rozgrywanego na londyńskim Wembley. Miejsce to okazało się dla niego szczęśliwe również w roku 1981, gdy po wyścigu dodatkowym ze swoim rodakiem Tommy Knudsenem wywalczył srebrny medal IMŚ.
Zwycięzcą okazał się wtedy Brytyjczyk Bruce Penhall. Na podium stawał również w roku 1977, gdzie w szwedzkim Goeteborgu zajął trzecie miejsce światowego czempionatu. Sukces okupiony był po raz kolejny udziałem w wyścigu dodatkowym, gdzie jego rywalem był Brytyjczyk Michael Lee.
Ole Olsen dzięki niewątpliwym sukcesom na arenie międzynarodowej znacząco wpłynął na popularność sportu żużlowego w Kraju Hamleta. Sukcesy osiągął także w Mistrzostwach Świata Par, gdy wspólnie z legendarnym Hansem Nielsenem zdobył złoty medal w 1979 roku. W roku 1973 i 1976 zdobył srebro, natomiast aż pięciokrotnie stawał na najniższym stopniu podium, a było to w latach 1975,1978, 1980 i 1982. Rosnący poziom sportowy duńskich zawodników przerodził się także w liczne sukcesy w zmaganiach o Drużynowe Mistrzostwa Świata. W nich złoto wywalczył w roku 1978, 1981 i 1983, natomiast srebrne medale w 1979 i 1982. Liczna konkurencja wśród żużlowców duńskiej reprezentacji ogromnie motywowała ich do osiągania co raz większego progresu. W gronie zawodników, którzy zdobywali wtedy medale wespół z Olsenem byli między innymi Erik Gundersen, Hans Nielsen czy Tommy Knudsen. Jego ostatni występ w imprezach rangi światowej przypadł na sezon 1983, który był jego ostatnim w sportowej karierze. W niemieckim Norden wywalczył wtedy 6. lokatę zdobywając 10. oczek. W zawodach triumfował jeden z gospodarzy turnieju Egon Müller, drugi był Billy Sanders, a na najniższym stopniu podium stanął Michael Lee.
W swoim dorobku posiada także sukcesy na długim torze. Złoty medal Indywidualnych Mistrzostw Świata na long tracku wywalczył w 1973 roku, srebrny w 1976 oraz trzykrotnie brązowy w 1975, 1977 i 1979 roku.
Życie po karierze
Po zakończeniu kariery sportowej Ole Olsen został jednym z głównym pomysłodawców założenia cyklu Speedway Grand Prix, w którym piastował funkcję dyrektora generalnego, w latach 1995-2009. W elitarnym cyklu odpowiadał za postępujace zmiany systemów rozgrywek, w tym obowiązujących dawniej eliminacji po dwóch słabych biegach. Ole Olsen okazał zawodnikiem, który rozpoczął duńską erę w światowym żużlu, a jego ogromne sukcesy zainspirowały wielu młodszych zawodników do ciężkiej i wytrwałej pracy. Jako zawodnik, okazał się jednym z kluczowym żużlowców rozpoczynających duńską erę w światowym żużlu, a jego ogromne sukcesy zainspirowały wielu młodszych zawodników do ciężkiej i wytrwałej pracy. Mimo kilku kontrowersji z jego udziałem, w związku z między innymi z przygotowaniem toru bądź całokształtu systemu rozgrywek, śmiało można rzecz, iż dzięki niemu zawody o tytuł Indywidualnego Mistrza Świata nabrały świeżości i zyskały na popularności. Jako ciekawostkę można dodać fakt, iż wybudował on w 1975 roku tor w Vojens. Po 40. latach sprawowania nad nim pieczy, oddał funkcję swojemu synowi Jacobowi, który również próbował swoich sił na żużlu.
