Ove Fundin to niezwykle zasłużona postać światowego żużla. Piętnastokrotnie uczestniczył w finałach Indywidualnych Mistrzostw Świata i aż pięciokrotnie został Indywidualnym Mistrzem Świata. Dziesięć razy z rzędu stanął podium Indywidualnych Mistrzostw Świata i to, obok Jasona Crumpa, jedyny jak dotąd w historii zawodnik, któremu udało się to osiągnąć.
Początki żużlowej kariery
Urodzony w 1933 roku w Szwecji, niezwykle utalentowany żużlowiec o przydomku “Lis” ma na swoim koncie wiele spektakularnych sukcesów i należy do ścisłego grona najlepszych w historii globu.
Swoją przygodę od jazdy na motocyklach rozpoczął w wieku 16 lat od motocrossu, gdzie został dostrzeżony przez osoby z Linkoeping – miasta, w którym był już wtedy tor żużlowy.
Przygodę z jazdą na żużlu rozpoczął, jednak dopiero w wieku 19 lat w szwedzkim klubie Monakerna. Następnie jego klubem była Filbyterna, a w 1957 roku został jeźdźcem Kaparny Goeteborg.
Kariera międzynarodowa
W wieku zaledwie 22 lat zadebiutował w finale Indywidualnych Mistrzostw Świata, gdzie zajął odległą, 16. lokatę. Rok później zanotował ogromny progres plasując się na 6. miejscu, jednak prawdziwy sukces osiągnął w roku 1956, w którym został najlepszym żużlowcem świata.
Przegrana rok później w finale z Barrym Briggsem, miała swoją powtórkę również w sezonie 1958, a także w 1959, w którym lepszy okazał się Nowozelandczyk Ronnie Moore. Po trzech sezonach poza tronem, Szwed ponownie znalazł się na najwyższym stopniu w Indywidualnych Mistrzostwach Świata, rewanżując się tym samym reprezentantowi Nowej Zelandii za porażkę sprzed roku.
Sezon 1961 to kolejny rok światowej dominacji Fundina, który na własnej Ziemi w szwedzkim Malmoe zdobywa drugi raz z rzędu mistrzowską koronę.
Oprócz sukcesów na torze klasycznym, zdobył także tytuł wicemistrza Europy w wyścigach na długim torze w 1961 roku w Oslo. Odnosił także zwycięstwa w krajowych rozgrywkach, aż dziewięciokrotnie sięgał po tytuł indywidualnego mistrza Szwecji. Co warte uwagi jeździł też na długim torze, gdzie w 1961 roku został Indywidualnym Wicemistrzem Świata oraz dwa lata wcześniej, złotym medalistą drużynowo.
Rok później na dobrze sobie znanych Wyspach Brytyjskich, gdzie na co dzień startował w barwach Norwich, zdobył kolejny, brązowy medal.
Do swojej dominacji powrócił w sezonie 1963, gdzie również na londyńskim Wembley ukazał namiastkę swojego geniuszu, zwyciężając po raz czwarty w swojej karierze.
Sukces był okraszony jazdą z kontuzjowaną mogą, co dodaje kolorytu w heroicznej walce o tytuł światowego czempiona.
Lata 1964-1965 to kolejne wielkie osiągnięcia Szweda. Tym razem zawodnik mógł cieszyć się brązowymi medalami, a po raz kolejny zostawał między innymi Indywidualnym Mistrzem Szwecji czy po raz piąty wygrywa Finał Europejski. Niesamowite osiągnięcia, którymi mógł poszczycić się Fundin zbudowały podstawy do postrzegania go jako zawodnika, którego laury trudno będzie komukolwiek przebić. Był zawodnikiem wybitnym i bardzo pracowitym, który nie tolerował przegranych.
Po sezonie 1965 Ove Fundin zrezygnował z jazdy na żużlu, co było pokłosiem zamknięcia jego brytyjskiego klubu z Norwich. Przerwa nie trwała jednak długo i w 1966 roku ponownie związał się umową w lidze brytyjskiej, z klubem Long Eaton Archers. Mimo, że był to rok nieobecności w Indywidualnych Mistrzostwach Świata Fundina, to po raz kolejny nie znalazł on pogromcy w Indywidualnych Mistrzostwach Szwecji, w których zwyciężył po raz szósty. Sezon później szwedzki gladiator potwierdził swoją wielkość zostając piąty raz Indywidualnym Mistrzem Świata. Siódmy raz natomiast wygrywa Finał Skandynawski oraz zostaał mistrzem Szwecji indywidualnie.
W sumie od sezonu 1954 roku, Ove Fundin wystartował w 15. finałach Mistrzostw Świata, poza sezonem 1966, w którym nie wystartował, 11. razy z rzędu stawał na podium Indywidualnych Mistrzostw Świata, co jest światowym rekordem wszech czasów.
Ponadto na 11. występów w Drużynowych Mistrzostwach Świata, zdobył z zespołem 6. tytułów mistrzowskich, a także dziesięciokrotnie był Indywidualnym Mistrzem Szwecji.
Życie po karierze
Obecnie Ove Fundin – mimo ukończonego 90. roku życia – stara się prowadzić zdrowy i aktywny tryb, mieszkając na południu Francji. Na bieżąco śledzi, co dzieje się w sporcie żużlowym, a jego ogromny wkład w dyscyplinę został doceniony i uhonorowany, bowiem w 2001 roku jego imieniem nazwano główną nagrodę Drużynowego Pucharu Świata. Poza inicjatywami związanymi z żużlem gra w golfa oraz organizuje wyprawy rowerowe. Wspomnienia z żużlowej kariery Ove Fundina oraz jego niebywałe osiągnięcia medalowe, z pewnością będą wspominane przed najbliższe dekady.
